Crush aan de haak geslagen

In de reacties onder mijn vorige column (Crush gevonden) vroeg iemand de ontwikkelingen voor jullie op te schrijven, in alle details. Die details kunnen jullie wel vergeten. Ik zet, voor mijn gevoel, al bijna mijn hele leven op het internet, en heb ook wel een beetje recht op mijn privacy. Maar ik ben tijdens het schrijven van deze column waarschijnlijk zo enthousiast dat de details vanzelf zullen komen. Ik doe geen beloftes, maar ga mijzelf ook niet beperken bij het schrijven van dit stukje tekst.

Gisteren was het eindelijk zo ver, na een bijna een hele week wachten (jaren in mijn opinie), onze date. En om er geen doekjes om te winden: hij was heel erg leuk. Zo, einde column, jullie weten nu wel genoeg. Ohnee, ik heb nog 371 woorden over die ik moet vullen, dus ik typ nog even vrolijk verder.
Date dus, want daar was ik gebleven. Ten eerste werkte het weer al fantastisch mee. In Groningen was het vandaag maar liefst 17 graden Celsius. Ons plan om naar de film te gaan hebben we daarom ook al snel laten schieten. Buiten was het veel beter vertoeven, en buiten zijn is uiteraard ook veel gezonder dan binnen naar een beeldscherm staren. Zodoende sjokten wij samen naar het Noorderplantsoen toen, een plantsoen (park) aan de noordkant van de Groningse binnenstad.
Daar hebben we, na een gezellige middag de eerste stap naar een mogelijke relatie gezet. Later die dag spraken we af elkaar vaker te gaan zien. Deze afspraak had als gevolg dat ik joelend op de fiets teruf naar huis zat.

En onze eerste date is inmiddels al een week of drie geleden en alles is goedgekomen.
Ik heb mij namelijk helemaal zitten opvreten omdat ik dacht dat hij mij waarschijnlijk alleen als een vriendin zou zien, als een soort zusje aan wie hij alles kon vertellen. Dit aangezien ik met hem al een jaar of zes zo'n relatie had gehad.
Maar mijn gepieker is dus nergens voor nodig geweest. Ik heb mijn crush veroverd, om maar eens even strijdtermen te gebruiken. Ik heb mijn hengel naar hem uitgegooid en hem aan de haak geslagen.
En niet zomaar aan de haak geslagen. Nee, helemaal zelfs. Ik heb hem voor mijzelf geclaimd, als ik dat zo mag zeggen. Crush has become boyfriend.
En nu hoor ik veel mensen denken: jeetje, wat snel! Het is ook wel snel, dat moet ik toegeven. Maar aan de andere kant kende ik de jongen al wel een jaar of zes, een eeuwigheid op mijn korte leventje.

Ik word al helemaal blij nu ik dit zit te typen, vooral omdat hij zometeen langskomt. (Nog 40 minuten, WOO!).

Verliefd zijn is echt fantastisch en een hel tegelijk. Verliefdheid kan je opvreten als je geen idee hebt wat je met de gevoelens moet doen, maar het kan je ook zo blij maken dat het lijkt alsof je door het leven gedragen wordt.
En zo voel ik mij nu: zwevend op een grote, roze wolk. Yeah.

(Zo, dat was nog eens een column van een waanzinnig hoge kwaliteit.)