Crush gevonden

En toen was ik verliefd. Tenminste, dat denk ik, aangezien ik ,volgens mij, nog nooit echt verliefd ben geweest. Ik voel me versuft, gelukkig, verdwaasd, ontregeld, blij, heb geen honger meer en ik zit nu steeds met een flauwe grijns met mijn nieuwe crush te chatten. Ik loop sowieso al twee dagen met een flauwe grijns op mijn gezicht, die iets groter wordt als hij me een berichtje stuurt via sms/facebook en de andere zaken waarbij je elkaar niet echt spreekt. Ook neurie ik de hele dag al het 'verschrikkelijke' nummer van de Nederlandse band Doe Maar, omdat het zo ontzettend toepasselijk is:

'Sinds een dag of twee vlinders in m'n hoofd
Sinds een dag of twee aangenaam verdoofd
'K was haast vergeten hoe 't voelt om verliefd te zijn
Ik kijk om me heen door een roze bril'

Maar dat laatste kan ook komen omdat ik gedwongen werd het zeer aanstekelijke liedje te luisteren tijdens een nuttige les Economie.
Dat neemt niet weg dat ik een nieuwe crush heb, sinds vrijdag. Alhoewel, nieuwe crush, de jongen in kwestie is hiervoor ook meer dan een jaar mijn crush geweest. Dat mondde uit in een brugklasrelatie van een maandje en een verpestte vriendschap met een vriendin van mij (die ook een oogje op de jongen in kwestie had). Ook heb ik toen nog een jaar achter hem aangelopen, in de hoop dat we misschien weer vrienden kunnen worden.
We werden vrienden, een soort van vrienden, tot hij twee jaar later van school ging omdat zijn cijfers niet goed genoeg waren om door te stromen naar de vierde klas, en omdat hij schoon genoeg had van de lessen Latijn en Grieks. We werden kennissen, van die mensen die elkaar feliciteren op elkaars verjaardag en verder niet met elkaar omgaan.
Nu, zes jaar na mijn brugklasrelatie, sta ik er iets beter voor. De vriendin en ik zijn goede vrienden geworden en hij is nu absoluut niet meer haar type en de jongens waar zij op valt zijn eigenlijk nooit mijn type. Heerlijk. Want een vriendschap ruilen tegen een jongen is het domste dat ik ooit gedaan heb. Een tweede voordeel is dat zijn relatie met zijn 'grote liefde' nu inmiddels een half jaar uit is. Oftewel: hij kan wel weer iemand aan gebruiken die hem steunt en niet laat vallen. Ook zijn we allebei wat volwassener geworden. We kennen nu de verschrikkingen van teleurstellingen, verraad, verkeerde keuzes, wanhoop en verdriet. Kort gezegd: we zijn volwassen geworden. En vallen volwassenen niet vaak als een blok voor hun oude jeugdliefdes?
Ik ben nu vooral heel erg zenuwachtig of het wederzijds is, of hij mij net zo leuk vind als ik hem; of hij die vrijdag ook het gevoel had dat er weer eens iemand was waarmee je kunt lachen, zonder zorgen; of hij ook het gevoel had dat we doorgingen waar ons contact drie jaar geleden eindigde.
Ik weet nog niet wat ik er mee aanmoet en ik hoop dat mijn hernieuwde contact met hem in de toekomst meer duidelijkheid gaat brengen. Ik ben nu alleen maar heel erg vrolijk, en dat wil ik graag nog even zo houden.
Verliefd zijn is een fantastisch gevoel, en nu ervaar ik het eindelijk ook eens.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen