Tegen jezelf praten.

Op zich is tegen jezelf praten een heel normaal fenomeen. Normaal in die zin, dat je niet kan gaan beweren is dat er iemand is die er nog nooit van heeft gehoord, of er nog nooit ervaring mee heeft gehad. Eigenlijk denk ik dat iedereen stiekem wel eens tegen zichzelf praat, maar toch is het zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, om aan iemand uit te leggen dat je dat geregeld doet, zonder te worden uitgelachen.
Eerlijk gezegd snap ik dat wel, want ik vind het ook altijd enorm grappig wanneer ik mijn mama tegenkom in de gang, terwijl ze tegen zichzelf praat. (En geloof me, dat gebeurt gerelgeld.) Ja, ik vind dat grappig om te zien, hoewel ik ook redelijk vaak tegen mezelf praat.
Maar hoe grappig het ook kan zijn, ik zou nooit zeggen dat het een slecht, of zelfs maar een negatief iets is. In tegendeel. Ik ben ervan overtuigd dat het vele voordelen heeft.

Zo neemt het om te beginnen het welgekende eenzaamheidsgevoel tijdelijk weg. Dat komt omdat het je, net als dagdromen, tijdelijk vervoert naar een andere wereld, ver van hier. Jouw wereld, waar alleen jij en je eigen gedachten zijn, en waarin je tijd en ruimte volledig vergeet. Ik bedoel hiermee niet dat dagdromen en tegen jezelf praten hetzelfde zijn, maar zeker in deze context zijn ze vergelijkbaar.
Ook helpt het om eens verder en dieper na te denken over dingen, waar je anders niet, of toch minder over nadenkt. Natuurlijk kun je ook gewoon in stilte nadenken, maar het gaat toch een stuk makkelijker als je praat. Voor mij zijn dingen vaak zoveel duidelijker, en soms zelfs makkelijker, als ik erover praat, zelfs als dat gesprek met mezelf is. Jezelf iets horen zeggen is namenlijk iets heel anders dan jezelf iets horen denken. Dan voelt het zekerder, en soms zelfs veiliger aan.
Maar bovenal, komen uit monologen vaak de beste ideeën of oplossingen voort. En soms, heel soms, resulteren die ideeën zich in een column, zoals nu het geval is.
Dat is ook de reden waarom ik zo geniet van mijn monologen. Het gevoel dat je hebt wanneer je halverwege je conversatie zo'n geniaal idee bedenkt...dat gevoel behoort voor mij tot één van de meest geweldige gevoelens in de wereld.
Dat gevoel weegt op tegen alle rare, onbegrijpende blikken die je krijgt toegeworpen wanneer iemand je betrapt op het tegen jezelf praten.
Als ik heel eerlijk ben, blijf ik zelfs regelmatig een dagje thuis om eens heerlijk alleen te zijn. Alleen met mezelf, mijn gedachten, en mijn eigen volledig onzinnige gedachten, weg van de werkelijkheid. Zalig gewoon.

Ja, tegen jezelf praten is absoluut iets positief, hoe raar anderen mensen me daar dan ook voor mogen bekijken.

Praten jullie wel eens tegen jezelf?

• 1
• 2
• 3
• 4

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen