Haardilemma’s
Daar zit ik dan, mij te vervelen met een sloot zwarte verf in mijn haar, voor de zoveelste keer. Voor de zoveelste keer kon ik geen afscheid nemen van de inktzwarte lokken die ik nu zo’n drie jaar draag. Ik ben ooit begonnen met verven in een poging er ook een beetje artistiek en origineel bij te lopen. Nu ik ouder ben, weet ik dat ik die verf en haarkleur niet per se meer nodig heb om anders te zijn dan de rest. Een aparte muzieksmaak en kleding die niet van Hennes & Mauritz komt. Ik begin me daarom ook steeds meer af te vragen waarom ik nog steeds de moeite neem om elke maand een paar uur tijd in mijn haar te stoppen. Waarom kan ik niet stoppen met de haarkleur van mijn vroegere ik?
Uitgroei kan een reden zijn. Het ziet er immers niet uit als iemand tot zijn oren blond haar heeft, en de kleur daarna verder naar beneden zwart, groen, half verkleurd gaat. Slecht excuus. Ik kan mijn haar ontkleuren en daarna oververven zodat het er weer netjes uitziet.
Geld is ook geen reden, heb ik net bedacht. Haar verven bij de kapper is dan wel duur, maar als ik zelf in de weer ga, met de goedkoopste verf die ik vertrouw, kost het mij per maand een euro of vier.
Misschien blijf ik verven omdat ik door psychische kronkelingen niet durf te laten zien wat of wie ik ben. Misschien ben ik nog steeds wel bang voor wat men van mij vindt. Aangezien ik al bij nieuwe schoenen, die niet eens heel veel opvallen, in de stress schiet, bij de gedachte aan de reacties van andere leerlingen. Je zou het een sociale fobie kunnen. Ik weet wel wat het is, maar dat is privé. Ik wil ook niet alles zo maar op het internet zetten, zodat de hele wereld alles kan lezen, mits ze het Nederlands beheersen. Toch vind ik het wel vervelend. Ik kan niets meer doen, zonder dat ik mijzelf ervan heb verzekerd dat niemand naar mij zal gaan kijken of dat mijn gedrag echt normaal is. Om een lang verhaal kort te maken: ik durf niet te veranderen, omdat ik bang ben voor de rest van de mensheid.
Aan de andere kant wil ik, vreemd genoeg, wel opvallen. Ik wil niet meegaan in de grijze massa. De massa waarin iedereen er precies hetzelfde uitziet. De massa die eigenlijk enkele vorm van creativiteit toont. Mensen zijn geüniformeerd geworden, niet door het leger, maar door de modeketens van onze tijd. Ook daarom wil ik mijn haren niet kwijt. Ik wil een outcast zijn. Behoren tot het uitschot van de samenleving. Genegeerd worden in het openbaar vervoer. Ik wil verafschuwd worden door de massa, uitgekost door het Hennes en Mauritz-leger.
Dit alles zo overdenkend, ben ik gewoon nog niet klaar om de kleur van mijn puberteit los te laten. Ik ben er nog niet volwassen genoeg voor. Dit stukje uitschot gaat nog even een kind spelen, om zo door te groeien tot een sterke persoonlijkheid. Tegen het eind van mijn middelbare schoolcarrière hoop ik zo ver te zijn, zodat ik mijn studie kan beginnen met een nieuwe attitude en een nieuwe, ofwel mijn oude, ofwel een natuurlijke, haarkleur. Ik heb nog een maand of tien, dat wordt knokken.
Reacties (6)
Mooi geschreven
1 decennium geleden