Een van de vele vreemde eigenschappen van de mens.
Ik word meestal niet zo heel snel kwaad of geïrriteerd, maar weet je wat ik echt niet kan hebben? Mensen die zeuren over ditjes & datjes. Dat ze zich beklagen over het feit dat ze moeten werken in het weekend, terwijl ze uit willen. Of dat dingen eens een keer niet goed gaan en ze het dan maar meteen opgeven. Wist je dat het leven een heel stuk gemakkelijker is als je niet zoveel zeurt en gewoon ‘doet’? Waarom zou iemand klagen over het feit dat ze een baan hebben, terwijl er miljarden mensen werkeloos zijn en helemaal geen inkomen hebben. Het maakt me kwaad te weten dat ze zelf, vrijwillig, hun leven vergooien door te zeggen dat ze het altijd maar zwaar hebben zonder echt de moeite te doen dat te willen veranderen. Waarom ik daar kwaad om word? Ik heb dat ook altijd gedaan en het is dan letterlijk alsof je vrijwillig je eigen graf graaft, dat is toch belachelijk als je er zo tegenaan kijkt? Het leven kan zo mooi zijn, maar het is letterlijk maar net wat je er zelf van maakt.
Laatst sprak ik na lange tijd weer met een oude vriendin van me en ik wist ook wel weer meteen waarom we elkaar al zo lang niet meer gesproken hadden. Ze was zich enkel aan het beklagen over haar school en haar medeklasgenoten, over haar cijfers en over dat alles zo stressvol was. Ze maakte van alles echt een enorm probleem, terwijl het zo ontzettend makkelijk op te lossen was allemaal. Het enige wat ik op dat moment dacht was:“Ach meid, wees blij dat je lezen zo zorgeloos is en dat je je enkel druk hoeft te maken om je huiswerk. Je hebt een dak boven je hoofd en twee ouders die voor je zorgen en van je houden.” Uiteindelijk reageerde ik maar door te zeggen dat ze zelf haar grootste stressfactor was, maar dat wilde er niet ingaan bij haar, dat was niet zo. Dat was voorlopig waarschijnlijk weer even een van onze laatste gesprekken. Ik kies voor een beter leven, dus kies ik er ook voor de mensen die niet meer goed voor me zijn uit mijn leven te laten. Waarom? Omdat het kan en ik daar zelf voor kies, zo simpel is het nu eenmaal.
Het is jammer dat mensen zich dat pas realiseren wanneer ze alles verloren hebben en pas echt weten hoe het is om niets te hebben of om echt niet meer te willen leven. Pas daarna bedenken mensen zich vaak “Wauw, wat heb ik het altijd makkelijk gehad”. Pas dan beginnen mensen vaak met écht te leven. Vreemd toch eigenlijk? Dat de mens er pas voor kiest voor de volle 100% te leven en te genieten als ze weet hoe het voelt alles te verliezen en de verschrikkelijkste pijn te ervaren. Waarom kiezen we niet gewoon voor de directe weg zodat we gewoon meteen volop van ons leven kunnen genieten? Wat zijn wij mensen eigenlijk toch raar.
Reacties (9)
Ik kan me daar ook echt aan irriteren.. De hele wereld ligt voor je open, en je kunt doen wat je wilt (bijna alles dan). Als het te stressvol is, stroom af. Als je je school wel wilt halen, doe het dan. Doe wat je leuk vindt en maak het leven leuk, ga geen dingen doen waar je je niet goed bij voelt waardoor je zoveel gaat klagen.
1 decennium geledenDat is echt zo waar...
1 decennium geledenIk denk dat dit echt afhangt van persoon tot persoon. Sommige zijn zich sowieso al bewuster van het leven dan anderen.
1 decennium geledenEn zeg nu zelf: even zeuren om je hart te luchten kan soms goed doen. Het is alleen niet de bedoeling dat het enkel bij zeuren blijft, en sommige mensen hebben net dàt extra duwtje nodig om van een zeurfase naar een doefase te gaan.
Ach, ik ben het met je eens: we zijn complexe wezens.
That's so true...^^
1 decennium geleden