De beste keuze is niet altijd de gemakkelijkste.
Ik heb wekenlang naar woorden gezocht, maar ik kwam gewoon niet op een ander onderwerp. Ik had mezelf gezworen dat ik hier niet over wilde schrijven, gewoon omdat dat te pijnlijk voor me was –en nu nog is-. Maar ben ik niet altijd de persoon van het aanpakken en het ‘doen wat goed voor je is, ook al is het zo moeilijk’? Schijnbaar was ik dat zelf even vergeten en heb ik mezelf dus goed voor de gek gehouden. Zelfs nu ik besloten heb dat ik erover wil schrijven weet ik nog niet eens waar ik moet beginnen. Ken je dat? Dat je jezelf dan eindelijk tot iets moeilijks zet, iets waar je al zo lang tegenop of tegenaan kijkt en dat je dan nog geen flauw idee hebt waar je mee bezig bent? En ik ben natuurlijk heel geduldig.. en ik heb op zo’n moment dan natuurlijk ontzettend veel begrip voor mezelf… NOT!
Veel van jullie weten inmiddels wel wat voor band ik met mijn zus heb opgebouwd de afgelopen paar jaren en een enkeling van jullie weet misschien ook wel dat het de laatste paar jaar niet zo goed met haar ging gezien dingen die in ons verleden voorgevallen zijn. Ze kwakkelde met een depressie, maar dat is tegenwoordig in de maatschappij waarin we leven niet eens zo vreemd meer als mensen doorgaan depressief zijn. Ik heb twee jaar de verantwoordelijkheid voor haar en haar dagelijkse leefritme genomen. Gewoon, omdat ze mijn zus is en ik van haar houd. Iets wat iedereen zou doen voor een naaste als je ziet dat ze hulp nodig hebben toch? Maar, omdat iedereen dat zomaar doet, wil dat dan meteen zeggen dat het de juiste beslissing is het te doen? Is het niet zo dat je vaak, wanneer je het probleem van een ander op probeert te lossen dat je dan enkel het probleem voor die persoon uitschuift en er uiteindelijk helemaal niemand mee helpt? Iets waar ik een maand terug pas achter gekomen ben. Ik draagde haar lasten, waardoor ik ziek werd. Ik kon niet meer en het was tijd dat ik voor mezelf ging kiezen. Daarbij kun je iemand helpen en je kunt iemand een hand aanreiken, maar je kunt iemands problemen niet oplossen, want die problemen zitten in die persoon zelf en komen er enkel uit om opgelost te worden als zij daar open voor staan.
Een maand geleden besloot ik (ook gezien mijn gezondheid) dat ik bij mijn zus weg wilde, omdat ze mijn woorden niet meer aannam en ik steeds meer en meer voor haar moest zorgen. Nog geen twee dagen later stortte ze in. Mijn moeder, broer en ik hebben haar erop aangesproken dat ze hulp nodig had, nadat ze aan me openbaarde hoe slecht het werkelijk met haar ging, maar ze zei telkens met een glashard gezicht “Ik heb geen hulp nodig, met mij gaat alles goed.”. Om dat te horen, uit haar mond, op dat moment terwijl ze niet lang daarvoor nog de meest verschrikkelijkste en ergste dingen verkondigde, was het meest pijnlijke wat ik ooit van haar heb moeten accepteren. Ik moest accepteren dat ze compleet de weg kwijt was, niets doorhad en ik haar verder af moest laten zakken, omdat ze anders nooit tot besef zou komen, geen hulp zou zoeken en nooit meer beter zou kunnen worden. Na heel wat verschrikkelijke gebeurtenissen later en verschillende pogingen tot opnames in een psychiatrisch ziekenhuis hebben we ook het personeel daar eindelijk zo ver dat ze doorhebben dat mijn zus een gevaar is voor zichzelf en is ze gedwongen opgenomen. Ze is zo ontzettend ziek en ik weet dat de persoon die nu al twee jaar voor me staat eigenlijk mijn echte zus niet is, maar ik kan er niets anders aan doen dan pijn lijden wanneer ze zegt dat ze me haat en me nooit meer wil zien.
Ik blijf maar gewoon een uitspraak van een Amerikaanse schrijfster genaamd Rita Mae Brown in mijn hoofd herhalen op moment dat ik niet meer zeker van mezelf ben, om mezelf in ieder geval de moed in te praten dat ik toch het juiste gedaan heb, ook al heeft dat mijn hart letterlijk gebroken haar zo te moeten zien en mijn rug naar haar toe te keren om haar te laten zien dat ze echt geen kant meer op kan. “Voor succes zijn opofferingen noodzakelijk. Het is natuurlijk beter als die gedaan worden door anderen. Maar bij gebrek er aan moet je ze zelf maken.”
De beste keuze is niet altijd de gemakkelijkst, in dit geval was het zelfs de moeilijkste keuze die ik ook in mijn leven gemaakt heb. Maar het was nodig en ik weet dat ik er goed aan gedaan heb. Nu moet ik enkel mijn vertrapte hart en mijn miserabele gevoel daar nog van overtuigen.
Reacties (7)
Wauw. ;o
1 decennium geleden-sprakeloos-
Later zal ze het wel begrijpen. Wacht maar af: dat vieze gevoel trekt nog wel weg. Zeker als je haar ziet beteren. En zeker wanneer ze over een tijd terug komt en weer écht je zus kan zijn. Geen valse gevoelens meer. Geen zorgen meer rond haar. En in de tussentijd kan jij op jezelf letten en voor jezelf zorgen. Iedereen heeft wel eens een moment voor zichzelf nodig. Probeer van je eigen-tijd te genieten zodat je zelf beter wordt. Dan kan het geluk echt niet op als je zus weer aan de beterhand is.
1 decennium geledenSucces!
Later zal ze je dankbaar zijn, je hebt jezelf voor haar opgeöfferd, je eigen hart vertrappeld om het beste voor haar te doen, ooit zal ze dat begrijpen...
1 decennium geledenArme Kirsten ... Ik begrijp dit beter dan je misschien zou kunnen verwachten. Het is voor mij alsof ik mijn eigen verleden teruglees, op het psychiatrische ziekenhuis na. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat je niet alleen bent. Je hebt de beste keuze gemaakt, ook al is die, zoals je zelf zegt, misschien de moeilijkste die er is. Blijf volhouden en geef de moed alsjeblieft nooit op!
1 decennium geledenIk ben trots op je Kirs, ook al was het een ontzettend moeilijk keuze, je hebt gedaan wat het beste was. Heel erg veel sterkte <3
1 decennium geleden