[Columns] "Wat wil je later doen?"
Toekomst. Ik wordt er dagelijks mee geconfronteerd, als in vragen als "wat wil je later doen"? Ik neem aan dat dat de keerzijde is van een laatstejaars in het middelbaar zijn. Met ogen vol afschuw dat die vraag weer op me afgevuurd wordt, en een hoofd vol gedachten aan welke gevatte reactie ik nu weer zou kunnen geven, antwoord ik meestal gewoon dat ik het nog niet weet. Dat ben ik. Ik denk veel. Ik zeg veel. Maar ik zeg niet veel wat ik denk. Mocht je dat aan mijn klasgenoten vragen, zouden ze je aankijken alsof je hen net vroeg of water nat is, of de lucht blauw is en of gras nou groen of paars ziet. Ze zouden je ervan verzekeren dat ik zeg wat ik denk. Als ik iets zeg, dan is het zestig procent van de tijd ook wat ik denk, maar vergeleken met wat ik daar nog allemaal bovenop denk zonder het uit te spreken, is dat niet zo extreem veel.
Mijn klasgenoten. Mijn ma. Iedereen die me een beetje kent, zou een vrij gelijkend antwoord kunnen verzinnen op de vraag "wat wil Leah later doen"? "Iets in de politiek, want ze discussieert zoveel. Of journaliste of zo. Iets waar ze haar mening kan zeggen." Of, als het van mijn ma afhangt, zou het geschiedenis zijn dat ik ga gaan doen. Iets waarmee ik een bredere kijk op de wereld kan krijgen. Een brede kijk op de wereld. Het is iets wat ik wil hebben, maar hoe meer men zegt dat dat iets voor mij zou zijn, hoe meer ik me de vraag stel óf het wel wat voor mij is.
Oh ja, ik ben altijd zo geweest. Koppig. Ik wil mijn eigen ding doen. Ik wil mensen laten zien dat ik wel kan wat zei dachten dat ik nooit zou kunnen. Ik wil de beste zijn in alles wat ik doe. Er zit nogal veel teleurstelling in mijn leven, kun je je wel voorstellen. Het zijn allemaal dingen die ik in de toekomst op punt wil stellen. In plaats van telkens opnieuw op teleurstellingen af te stevenen, wil ik gewoon doelen voorop kunnen stellen. Andere doelen dan de "beste" zijn. Toch wil ik de lat niet te laag leggen. Voor mij, hoe cliché het dan ook klinkt, is the sky nog steeds the limit. Hoewel ik daar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit zal raken, kan ik op die manier blijven streven naar beter, en op die manier meer bereiken. Ja, dat zijn dingen die ik in de toekomst wil verwezenlijken. De lat hoger leggen, zonder mezelf te verloochenen. Streven naar de top, zonder mezelf per sé te hoeven bewijzen. Dat wordt mijn toekomst.
Dat antwoord natuurlijk niet echt op de vraag "wat wil je later doen", want hoewel ik het wil weten, weet ik het echt niet. Ik heb de weg in zicht, maar de eindpunten nog niet echt. Dat vind ik niet erg. Zolang ik mijn eigen toekomst kan uitstippelen, geloof ik dat het goed komt. Want, hoe je het ook wil draaien of keren, mijn toekomst is van mij. Alle goedbedoelde adviezen kunnen een hulpmiddel zijn, maar uiteindelijk is het ik die bepaal. En eerlijk? Ik heb genoeg vertrouwen in mezelf om goede hoop te hebben dat het allemaal wel op z'n plaats valt.
Er zijn nog geen reacties.